De nieuwe keuken - column week 32

Ik ben Rob, en ik ben een lul.

Ziezo, dat is er uit. Want we gaan deze week complimenten geven bij 52Wekenduurzaam, en daar doe ik zeker aan mee – alleen niet aan mezelf. Want ik ben, nou ja, een lul dus.

Wat is er aan de hand? Nou: ik heb een nieuwe keuken. ‘Een nieuwe keuken!?’, hoor ik jullie nu roepen. ‘Dat is zó niet duurzaam. Geldverspilling! Decadent! Overbodige luxe! En die oude kon nog jááren mee’.

Tenminste, misschien verbeeld ik met dat maar. Misschien zeggen jullie: ‘Hee Rob, leuk voor je!’, en hoor ik alleen mijn knagende schuldgevoel roepen. Maar ja, stel dat jullie het zijn die al dat lawaai maken: inderdaad, diep in mijn hart vind ik dat jullie helemaal gelijk hebben.

Decadent

Tenminste, met dat geld en die decadentie en zo. Want ik geef toch een bak met geld uit terwijl mensen op andere plekken in de wereld moeten rondkomen van tien dollar per maand / honger hebben / geen schoon drinkwater hebben / niet naar school kunnen / geen medische zorg hebben / kortom, zich niet kunnen veroorloven wat voor mij, als lid van de club van twintig procent meest welvarende wereldburgers, doodnormaal is.

Ellende

Maar op één punt hebben jullie dan weer geen gelijk; die oude keuken kon echt geen ‘jaaren’ meer mee. Tenminste, niet volgens onze Westerse standaarden. Volgens die standaarden was het een bak ellende.

Opgelapt

Ik heb de oude keuken jaren geleden al eens opgelapt, voor zover mijn twee linkerhanden het toelaten. Maar inmiddels is er water in het spaanplaat gekomen (want achter die strakke frontjes is het allemaal maar spaanplaat natuurlijk). Dat spaanplaat is gaan uitzetten, de deuren sluiten niet meer, de laden ook niet, de verf bladdert af en ‘armetierig’ is een te mooi woord om het geheel te omschrijven.

Puinbak

Dus ja, wat dan? Gewoon nog twintig jaar doorbijten, met die uit elkaar vallende puinbak? Waar houdt het dan op? Want ik kan natuurlijk in een grot gaan wonen en op een houtvuurtje koken, want dat is vast reuze duurzaam en solidair met de arme mensen in de wereld en zo.

Comfort

Maar is duurzaamheid nu eigenlijk het doel, of het middel? Zou het doel niet moeten zijn om gewoon leuk in redelijk comfort te leven, maar wel zo dat mensen in de hele wereld, hun kinderen, de kinderen van hun kinderen enzovoort óók leuk kunnen leven? En dat we al die kinderen niet met een volledig uitgewoonde planeet opzadelen?

Dat laatste, denk ik eigenlijk. Dus waar het dan om gaat is dat ik, ook bij de aanschaf van een nieuwe keuken, zo duurzaam mogelijke keuzes maak.

Inductie

Dus vooruit dan maar. In de eerste plaats maken we van de gelegenheid gebruik om bij het koken van het gas af te gaan. We gaan over op inductie, wat veel duurzamer is - zeker als je, zoals wij, je stroom krijgt van de groenste stroomleverancier van het land. En je, nog steeds zoals wij, zonnepanelen op je dak hebt liggen.

Marktplaats

Verder proberen we zoveel mogelijk apparaten uit de oude keuken te gebruiken in de nieuwe keuken. En apparaten die weg moeten, geven we weg, of ze krijgen een nieuw leven via Marktplaats – het geld gaat naar een goed doel.

Tot slot kiezen we de nieuwe keuken bij een milieubewuste leverancier, die het hout uit duurzaam beheerd bos haalt (met een keurmerk en alles).

Dus in feite ben ik echt heel goed bezig.

Voor een lul.

Rob Voorwinden