Ik heb echt een enorme hekel aan ommetjes. Want als recreatief marathonloper is een ‘ommetje’ natuurlijk ver beneden mijn stand. Helaas moet ik wellicht zeggen ‘oud-marathonloper’, want ik  kamp al een jaar met een hardnekkige knieblessure waardoor ik (zelfmedelijdenmodus AAN) wellicht het hardlopen maar voorgoed moet opgeven (zelfmedelijdenmodus UIT).

Maar goed: blessures zijn een hardnekkig probleem in de hardloopwereld. Sommige mensen lopen nog hard op hun tachtigste, voor anderen is het op hun veertigste al einde oefening. Dan zit ik daar, op m’n bijna zestigste, mooi tussenin. Ik mag niet klagen. Doe ik ook niet hoor.

Pensioen

Net zoals ik er geen enkel probleem mee heb dat ik dus bijna zestig jaar oud ben. Welnee. Toen ik op mijn werk de eerste uitnodiging kreeg voor de cursus ‘pensioen in zicht’ wilde ik ook echt niet huilend onder mijn bureau kruipen. Tuurlijk niet. Kan ik best hebben.

Bejaard

Maar waarom heb ik dan een hekel aan ommetjes? Niet omdat ik wandelen haat. In tegendeel: ik ben graag buiten en ik beweeg graag. Mijn probleem is dat ‘ommetjes’, nou ja, zo gezapig klinkt. Zo bejáárd. Mijn vader van 98 jaar oud – díe maakt ommetjes. Ik ga ‘een eind wandelen’ of ‘een stuk lopen’. Dat klinkt al meteen veel beter.

Competitie

En ja, ik wil dat lopen en wandelen best bijhouden in een app. Want via die app heb je ook contact met anderen, dat verbroedert. En een beetje vrolijke onderlinge competitie is ook nooit weg.

Dus ach, misschien is die ommetjes-app best wel wat voor me, en zou ik hem toch eens moeten installeren. Weet je: ik ga het gewoon dóen.

Zodra ze hem een andere naam geven.

Rob Voorwinden

Pfoe, het nieuwe jaar is nog geen paar dagen oud of ik heb al meteen een Moreel Dilemma te pakken. Maar eerst even een dienstmededeling: 52Wekenduurzaam gaat door, dus ik ook (yeah, zin in!). Sommige challenges zijn nieuw, sommige net iets anders dan vorig jaar en sommige oud – en dat zal ook voor mijn stukjes gelden.

Gehamsterd

Maar ter zake. Het Morele Dilemma dus. Ook vorig jaar begonnen we bij 52Wekenduurzaam met de challenge: ‘Kook je kasten leeg’. En dat was best een uitdaging. Niet dat ik gehamsterd had, in dat eerste corona-jaar: hamsteren is asociaal. Ik had gewoon voor drie maanden boodschappen gedaan. Maar inmiddels is duidelijk dat corona tot een heleboel leidt, maar niet tot tekorten in de winkels. Dus mijn keukenkasten zijn niet extreem vol.

Herten

Maar wat vind ik helemaal achteraan op de onderste plank? Een blik wildstoof, met herten en zwijnen van de Hoge Veluwe. Gekocht in een tijd dat ik het vegetarisme iets minder serieus nam dan nu. Ik bedoel: ik heb me vast voorgenomen om een relaxte 90-procents-vegetariër te zijn, om het mezelf als kok niet te moeilijk te maken en ook om de lieve vrede aan de gezinstafel te bewaren.

Maar zo’n blik vlees… Aan de ene kant hebben die herten en zwijnen waarschijnlijk een top-leven gehad: lekker over de Hoge Veluwe struinen. Totdat ze dus wegens overcompleet werden afgeschoten door iemand die meent voor God, Jahweh, Allah of wie dan ook te mogen spelen.

Zeehondenbont

En aan de ene kant zijn die dieren nu tóch al dood, maar goed: met dat argument kan je ook een bontjas van zeehondenvellen aanschaffen. En als ik het blik nu weggooi zijn die dieren voor niets doodgegaan, maar ook dat geldt dus voor die – figuurlijke – jas van zeehondenbont.

Ik bekijk het blik nog eens goed en word gered door de houdbaarheidsdatum. Ik kieper het snel terug in de kast, achterin op de onderste plank.

Voor de challenge van januari 2024.

Rob Voorwinden