Week 14 – 2022 – Food for thought

Weekuitdaging 14
Food for thought

WEEK 14 : Wat gaan we doen?

Allereerst: bedankt! Bedankt dat jullie met ons een beweging vormen die nu al een kwartaal lang elke week de wereld stapje voor stapje duurzamer maakt. De kastjes zijn leger, de tuin is groener en we hebben het klimaat misschien iets hoger op de politieke agenda gekregen. 

Ga nu maar even lekker achterover zitten... Deze week mag je jezelf vanuit je luie stoel laten inspireren met films en boeken die je raken.

WAT GAAN WE DOEN?

Heb je wel eens een film gezien waardoor je opeens op een hele andere manier keek naar de wereld en mensen om je heen? Waardoor je opeens dacht: "Man! Dit ga ik nu heel anders doen!" Of: "Wauw, is dit mogelijk? Dat wil ik ook." 

Verhalen hebben die kracht tot het brengen van verandering. Tot het laten vallen van kwartjes. Ook in gedrag dat je al jarenlang uit gewoonte deed. 

 

Wijsheid begint
met verwondering

WAAROM?

Een jaar geleden vonden dreamteamers Caro en Laura luizen in de tuin maar lastig. Die zuigen je mooie plantjes leeg. Ongedierte. Dat moet je bestrijden. 

Toen zagen ze de film 'The biggest little farm'. In dat verhaal starten twee jonge mensen, John en Molly, uit de stad een boerderij, midden op een kale, verdorde vlakte in de VS. Apricot Farm.

Ze doen dat volgens de principes van het ecologisch tuinieren, waarin alles zijn eigen functie heeft in dat ecosysteem. Oók de dieren en planten die je traditioneel als 'plagen' zou zien: de knaagdieren die de wortels van de fruitbomen kapot knagen, de slakken die alle gewassen opvreten en de kayoté's die de kippen doodbijten. 

Het gaat om het vinden van het evenwicht tussen alle leefvormen. De grond, de planten, de dieren en het klimaat. Op die manier zijn John en Molly in staat een paradijs te creëren, waarin alles elkaar nodig heeft en het hele systeem versterkt en verrijkt.

Zowel Caro als Laura waren zo onder de indruk van deze film, dat ze nu heel anders kijken naar 'ongedierte'. En hebben ze gezien hoeveel veerkracht 'biodiversiteit' biedt in landbouw, in tegenstelling tot monocultuur: één gewas planten, dat dan vervolgens kwetsbaar is voor ziektes en weersomstandigheden.

Dat gebeurde als vanzelf. Zonder veel moeite. Gewoon door die film te kijken vielen er kwartjes.

Die magische mix willen we jullie ook geven deze week. Kijk een film of lees een boek uit onze Groene Inspiratielijst en laat je raken. De verandering die een goed verhaal teweeg kan brengen gaat vaak verrassend moeiteloos. Daar hoef je je best niet voor te doen. Je hebt het voor je gezien en de schrijver of de spelers uit de film hebben het je 'voorgeleefd'. Dat is de kracht van inspiratie.

DE Stap

- Kies één (of meerdere) boeken, films of documentaires uit onze Groene Inpiratielijst en lees of kijk deze komende week.

- Als het verhaal of de boodschap je raakt, deel dit dan met anderen in je omgeving en met de deelnemers uit onze community via Facebook of Instagram. Jouw inspiratie kan zomaar een golfje nieuwe inspiratie en verandering tot gevolg hebben.  

- En heb je een film of boek dat niet op de lijst staat, maar absoluut op de lijst moet komen? Vul deze dan aan via onze socials. (of mail ons op dreamteam@52wekenduurzaam.nl)

StapJE MEER ACHTEROVER LEUNEN

Kijk ook eens terug naar alle weken tot nu toe. Wat ben je blijvend anders gaan doen van alle week-experimenten die je hebt gedaan? Misschien staat je CV-ketel wel op 60, raap je zwerfafval op of eet je een dagje minder vlees.

Besef je even welke stappen jij al hebt gezet en wees trots op jezelf. Dat heb je toch maar mooi gedaan.

Beloning

Met dank aan Saskia van The Greenlist

The Daily Stoic - column week 14

‘Het licht aan het einde van de tunnel kan ook een goederentrein zijn die jouw kant op dendert’. Dat is een van de vele mooie spreuken in het troostrijke boek ‘The Daily Stoic’.

Ik lees het boek elke dag, omdat ik probeer om Stoïst te zijn. Een Stoïst is, heel simpel gezegd, iemand die zich niet druk maak over de dingen die hij niet kan veranderen, maar die wel altijd zoekt naar wat hij zélf kan doen.

Dat laatste probeer ik in de praktijk te brengen door me niet druk te maken over wereldwijde co2-afspraken, waar ik toch geen invloed op heb, maar door zelf zo duurzaam mogelijk te leven. Ik douche koud, ik laat de auto zoveel mogelijk staan, ik vlieg vrijwel niet meer, ik heb een groene energieleverancier en zonnepanelen, ik ben veganist aan het worden, ik flyer voor een duurzame politieke partij, kortom: ik doe mijn best.

Misschien wel een beetje teveel, eigenlijk. Want ben altijd maar bezig de wereld te redden. Wanneer zie ik nou eens in dat dit, wellicht, een tikkeltje te hoog gegrepen is? Dat ik dit alleen maar doe om mijn knagende schuldgevoel over jarenlang vliegen en autorijden af te kopen? En om de altijd op de loer liggende somberheid over het klimaat weg te drukken? En om, door heel druk te zijn, ook heel hard weg te rennen voor de Vragen des Levens (Waarheen? Waarvoor?)?

Maar ja: de cursus ‘Verwachtingsmanagement’, die ik daarvoor in mijn jeugd had moeten volgen, was blijkbaar afgelast. (Ik hoop dat er aan het einde van de rit nog plek is bij de cursus ‘Omgaan met teleurstellingen’). Dus ik blijf halsstarrig de wereld redden, want iémand moet het doen.

Maar stel nou, stèl nou dat iedereen zo gek was als ik, met die drang naar duurzaamheid. Leefden we dan allemaal nog lang en gelukkig? Dat is helemaal niet zeker, want toen ik eindelijk licht zag aan het einde van de corona-tunnel, bleek dat de koplamp te zijn van een goederentrein vol met tanks van Vladimir Putin. En als Putin eventueel ook nog met kernwapens gaat gooien, zijn we straks allemaal een hele grote wolk radioactief stof.

Ook met deze kwestie weet het Stoïsme gelukkig raad. Ik heb geen invloed op wie er met atoombommen gaat gooien, maar ik kan Putin wel tegenwerken door zo min mogelijk van zijn gas en olie te gebruiken. Ik kan dus koud douchen, niet vliegen, groene energie gebruiken en de auto laten staan. En daar was ik toch al mee bezig, dus dat blijf ik dan maar doen. Red ik de wereld niet van een klimaatramp, dan red ik de wereld maar van Putin.

Iemand moet het doen.

Rob Voorwinden