WEEK 24 : Wat gaan we doen?
We doen het eigenlijk al zonder dat we het weten: wildplukken! Het zit in onze genen, in de kern van ons DNA. Wij zijn nog steeds dezelfde jagers en verzamelaars als onze voorouders voor de komst van de landbouw. Alleen nu op een iets andere manier. De eetbare natuur hebben we verruild voor een ander jachtgebied, de supermarkt. Lekker makkelijk, maar wel een beetje saai.
Deze week trekken we ons berenvel aan en halen de oermens naar boven. We gaan jagen en verzamelen! En overbodig te zeggen wellicht, maar jagen in deze tijd doen we natuurlijk gewoon op plantjes.
Oermuts - column week 24
We gaan eten uit de natuur, hoera!
Tenminste, júllie gaan eten uit de natuur. De oermens in jezelf ontdekken, en zo. Ik twijfel nog. In de eerste plaats omdat ik, dankzij een vorige challenge van 52Wekenduurzaam, eindelijk een moestuin heb aangelegd. Best een prestatie, voor iemand zonder groene vingers. En daar kunnen we nu nèt de eerste oogst uit halen - super vers, super lekker en, oh ja, super duurzaam dus. En dan zou ik nu opeens de natuur in moeten hollen om dáár weer allerlei eetbaars bij elkaar te scharrelen? Hmwa….
In de tweede plaats, en dat is de belangrijkste reden, ben ik nogal angstig voor eten uit de natuur. Ik ben meer een oermuts dan een oermens, eigenlijk. Want in de natuur lopen dieren, en wie garandeert mij dat die dieren niet hebben geplast over de bessen / bramen / kruiden / whatever die ik ga opeten? Nou?
Lintworm
En dan moet ik nog maar hopen dat er geen vos over mijn geplukte eten heeft geplast, want die dieren zijn nogal eens besmet met de vossenlintworm. En dat wormpje is niet echt aardig voor de mens. (Google het maar eens, maar misschien niet vlak voor het eten). Daarom wordt ook aangeraden om je eten op minimaal veertig centimeter hoogte te plukken, want hoger dan dat kan de vos niet plassen. Dat schijnt wetenschappelijk bewezen te zijn, door iemand in een witte jas met een meetlint. En een vos met hoge nood.
Jam
Ik weet tot nu toe slechts één keer per jaar de oermuts in mezelf te bedwingen, en dat is in de herfst. Dan vallen er in de duinen bij onze camping emmers vol heerlijke bramen te plukken. Dat doen we dan ook, waarna we die met geleisuiker doodsimpel tot jam koken. En inderdaad: koken, dus op honderd graden. Terwijl de vossenlintworm al bij zestig graden de geest geeft. (Ja, dat heb ik gegoogeld. Ik zei toch dat ik een muts was).
Ecosia
Overigens: ‘Google’ is hier gewoon een algemeen woord voor ‘zoeken op internet’. Want in feite gebruik ik de zoekmachine Ecosia - een tip van een van de andere deelnemers aan 52Wekenduurzaam. Het bedrijf achter deze zoekmachine investeert de winst in de aanplant van bomen over de hele wereld. Werkt prima. (Die zoekmachine dan). (En de aanplant van de bomen ook, neem ik aan). Maar dit terzijde.
Koffiemelk
Maar goed, terwijl we nog lekker eten van de zelfgemaakte jam van vorig jaar, bedenk ik me dat ik misschien wat eetbaars kan plukken uit de natuur op de camping zélf. Want daar durven vossen niet te komen, toch? Totdat er bij de caravan ‘s avonds na de koffie – ik verzin dit niet - een vos op tafel springt om de koffiemelk op te lebberen. Nee, die oermens houdt zich nog wel even verborgen, diep in mezelf.
Waren vossen maar net zulke bange mutsen als ik.
