Headphone - column week 28

Een van onze zonen heeft een noise-cancelling headphone – zo’n koptelefoon die het geluid van buitenaf extra tegenhoudt. Een duur ding, dat dus uiteraard al snel kapot valt. Er blijkt een plastic piefje van een palletje te zijn afgebroken, één oorschelp bungelt er los bij. Het lijkt definitief kapot.

Daar moet een nieuwe voor komen, vindt zoonlief, want hij heeft echt noise-cancelling nodig. Voor concentratie, huiswerk en zo. Overigens draagt hij hem opvallend vaak in de huiskamer, dus ik vermoed dat het meer een parents-cancelling headphone is, maar goed.

Na keiharde onderhandelingen over wie het nieuwe ding (nou ja: een tweedehandsje) moet betalen, bereiken we een verdeelsleutel. Ik betaal de helft, maar dan neem ík ook de kapotte headphone van hem over. Want wie weet kan ik die, als ik de kapotte oorschelp er af sloop, nog gebruiken als headset voor mijn telefoon.

Wegwerpmaatschappij

Dat is een redelijk nieuwe gedachte, want van oudsher ik ben koning van de wegwerpmaatschappij. Alles wat kapot gaat omarm ik als reden om iets nóg mooiers en nieuwers aan te schaffen. Soms kom ik zelfs heel blij thuis met een nieuwe gadget om daarna het oude maar nog goed functionerende apparaat in de prullenbak te gooien.

Dieptepunt

Het dieptepunt bereik ik wanneer ik bij het opruimen van mijn kledingkast uit de zak van een oude jas een iPhone opdiep. Een prima IPhone. Hoe die daar komt? Nou ja: als je twee jaar bij dezelfde provider zit, heb je recht op een nieuw toestel. Dus ik zeg: ‘Ja leuk, doen’. Terwijl het oude toestel nog prima werkt. En dat toestel vind ik dus twee jaar later terug in de kast.

Nee, ik ben niet trots op mezelf.

Funshoppen

Om wat duurzamer te leven probeer ik dit jaar eerst om spullen zo lang mogelijk te gebruiken. En als ze dan echt kapot gaan, probeer ik ze te repareren in plaats van meteen te gaan funshoppen naar wat nieuws.

Dus kijk ik wat er te redden valt van de noise-cancelling headphone van mijn zoon. En wat blijkt: ik krijg het ding dus gewoon weer helemaal gerepareerd. Door een doodsimpel spijkertje te lijmen op de plek waar het afgebroken plastic piefje van het palletje zat.

Scheermesje

Omdat ik de smaak te pakken heb en de lijm toch uit de kast is, besluit ik meteen even mijn scheermesje te repareren. Want één kant van het handvat laat los.

Mijn oudste zoon ziet me prutsen en zegt: “Gàst, serieus: ga je dat lijmen?! Die mesjes kosten drie euro in de winkel.” Hij voegt er nog het een en ander aan toe, maar dat hoor ik niet meer.

Best fijn, mijn nieuwe kids-cancelling headphone.

Rob Voorwinden