Zuur - Column week 34

Dit wordt een zuur stukje.

Of eigenlijk wordt dit een zoet stukje, want het gaat vooral over suiker - maar de toon is pure azijn.

Want we gaan deze week gezond en duurzaam eten, met een bingo en alles, en als voorbereiding kijk ik eens goed rond in de supermarkt. Ook in de schappen die ik normaal gedachteloos voorbij loop.

En wat blijkt: een béétje supermarkt bestaat tegenwoordig uit een paar vierkante meter gezonde producten, en daarnaast vele voetbalvelden aan fantasieproducten - vooral op het gebied van koek en snoep.

Koekjes

Neem nou bijvoorbeeld Oreo-koekjes: die twee zwarte koekjes met een dun laagje witte vulling er tussen. Die kan ik sowieso al goed missen in mijn leven, maar je blijkt ze te hebben in talloze varianten, de één nog overbodiger dan de ander.

Je hebt ze overgoten met chocolade (je kunt kiezen tussen melk en wit), je hebt ze met een dubbeldikke vulling, met een aardbeienvulling, met een gespikkelde vulling (‘birthday-party’), met een brownievulling en als ‘golden’ variant (met lichte koekjes in plaats van zwarte).

Snoep

En zo is het met alle grote snoep- en koekmerken. De traditionele speculaasjes van Lotus heb je tegenwoordig ook als broodbeleg (Speculoos) en als ‘sandwich’ (twee koekjes met daartussen crème van speculoos. Of van chocolade. Of vanille).

Er is ook Speculoos-ijs. Aan een stokje (‘stick’), in een bakje (‘pint’) en in de smaken ‘original’, ‘salted caramel’ of chocolade. En er is Oreo-ijs. En Mars ijs. En Twix-ijs. En ‘Mars choco-spread’ voor op de boterham. En ‘Twix-yoghurt’ voor bij de – ja, voor bij wát eigenlijk?

Zelfs een geen-gelul product als pindakaas heb je tegenwoordig in twintig variaties, en daarnaast als reep. En in een knijpzakje: ‘Lekker na het sporten’. (Ik verzin dit niet. Helaas.)

Fantasie-eten

En waarom? Nee, serieus: Waar. Om? Waarom liggen de supermarkten vol met fantasie-eten? Zitten we ons met z’n allen zó te vervelen dat we van gekkigheid niet meer weten welke smaakcombinaties we naar binnen moeten proppen? En zien we niet dat we met z’n allen de wereld naar de knoppen helpen met deze pareltjes van consumentisme, die allemaal apart geproduceerd, verpakt en vervoerd moeten worden?

Overigens: had ik al gezegd dat dit een zuur stukje zou worden?

Hallucinerend

En laten we nu niet de schuld geven aan de producenten. Aan de productontwikkelaars die elke ochtend ontbijten met een schaaltje hallucinerende paddenstoelen, omdat ze van gekkigheid óók niet meer weten welke nieuwe combinaties ze moeten bedenken. (‘Jongens: een pakkenkoek met ansjovis in chocolade-knoflooksaus – is dat wat?’ ‘Wow, doen! En die brengen we dan ook op de markt als ijsje!’)

Strot

En laten we de schuld ook niet geven aan boosaardige marketingmanagers, die ons spullen door de strot duwen die we niet willen hebben. Het is veel erger: we doen het gewoon zelf. Zij maken het omdat wij het kopen. Waarna we onze handen ten hemel heffen en ons afvragen waarom ons verbruik van energie en grondstoffen maar blijft stijgen. En waarom half Nederland ondertussen kampt met overgewicht.

Yep, dit is een zuur stukje.

Dit moet stoppen. En ik begin bij mezelf. Ik ga gezond en duurzaam eten, met de bingo. En áls ik eens wat snoep wil eten, kies ik iets wat mijn oma zou herkennen. Daarmee ontloop ik in elk geval al dat nieuwerwetsche onzin-eten.

Tony

En dan heb ik meteen een probleem. Want ik snoep nauwelijks, maar ik heb een absolute zwakte voor Tony Chocolonely. Op een dag waarop alles tegenzit op je werk, waarna je op weg naar huis in een plensbui terechtkomt en het avondeten laat aanbranden – op zo’n dag is er bij de koffie de troost van Tony.

Puur

En de gewetensvraag is dan: zou mijn oma, zij ruste in vrede, chocoladerepen met karamel zeezout kennen? ‘Nou jongen’, hoor ik haar zeggen, ‘Er zijn twee soorten chocolade: melk en puur’. Van chocolade met karamel zeezout had zij ongetwijfeld nog nooit gehoord.

Dus die mag ik van mezelf ook niet meer. Nee, ook niet op mijn verjaardag. Of met Sinterklaas. Gewoon niet. De rest van het hele jaar.

Daar word ik dus pas écht zuur van.

Rob Voorwinden